O nas

W 1987 roku decyzją Nr 118/87 Wojewody Świętokrzyskiego Włodzimierza Pasternaka z dnia 22 września, został utworzony Dom Pomocy Społecznej we Włoszczowie. Jego urzędową nazwę wojewoda określił jako Państwowy Dom Pomocy dla Przewlekle Chorych ze Schorzeniami Układu Nerwowego we Włoszczowie.

Władze miejskie na siedzibę domu adaptowały budynek po dawnym szpitalu, przy ulicy Koniecpolskiej 20. Początkowo w placówce przebywało 61 kobiet. W ciągu niecałych dwudziestu lat udało się podwoić liczbę pensjonariuszy. Zadanie to realizowano etapami, w miarę posiadanych środków. Pierwsza rozbudowa i adaptacje pomieszczeń na pokoje pensjonariuszek przeprowadzono w latach 1992-1994. Pozwoliło to zwiększyć liczbę miejsc do 70. O wiele więcej, ponieważ aż o 32 dodatkowe miejsca powiększono dom w roku 2000.

Stosowna decyzja wojewody świętokrzyskiego w tym zakresie wydana została w dniu 8 stycznia 2001 roku. Niebawem na potrzeby podopiecznych wygospodarowano kolejne pomieszczenia i wojewoda świętokrzyski decyzją z dnia 17 maja 2002 roku zaaprobował 110 miejsc. Liczba ta zwiększyła się kolejny raz w roku 2006, kiedy to w ramach modernizacji placówki, udało się powiększyć liczbę miejsc o siedem, a w roku 2007 o dwa następne. W sumie więc placówka dysponuje 120 miejscami, z podziałem na trzy oddziały.

Budynek mieści się blisko centrum miasta. Wokół niego znajdują się tereny zielone w postaci klombów, trawników. W porze letniej pensjonariusze odpoczywają na ławeczkach w cieniu sosen i brzóz oraz korzystają z tarasów wyposażonych w stoliki z parasolami oraz leżaki.

Wnętrze placówki jest bardzo przytulne. Na korytarzach i salach znajduje się wiele kwiatów. Na ścianach obok tablic informacyjnych wiszą prace wykonane przez mieszkańców podczas zajęć terapeutycznych.

Dom jest samowystarczalny, gdyż posiada własną pralnię, zaplecze kuchenno-magazynowe, zmodernizowaną kotłownię.

Domem kieruje i reprezentuje go na zewnątrz Dyrektor Domu. Bezpośredni nadzór sprawuje Starosta Włoszczowski.

TERAPIA ZAJĘCIOWA

Ważnym czynnikiem w procesie aktywizacji mieszkańca jest terapia zajęciowa. Jednym z głównych celów terapii jest zapobieganie skutkom ograniczenia aktywności, które zwykle towarzyszą chorobie, zwiększenie zakresu samodzielności i zaradności życiowej. Wdrażane są różnorodne formy aktywności. Pensjonariusze nabywają nowych umiejętności do kontynuowania dawnych zainteresowań. Twórczy udział w zajęciach buduje poczucie własnej wartości i sensu życia.

Dla mieszkańców prowadzone są różnorodne rodzaje zajęć terapeutycznych, tj.:

• ergoterapia, czyli terapia poprzez zajęcia manualne (tkactwo, hafciarstwo, dziewiarstwo, krawiectwo, ogrodnictwo)
• socjoterapia, czyli terapia zaburzeń zachowania i zaburzeń emocjonalnych w toku spotkań grupowych, towarzyskich (ludoterapia, zabawoterapia, rekreacja, trening umiejętności społecznych, terapia ruchem)
• arteterapia, terapia sztuką, kontakt bierny lub czynny ze sztuką i kulturą (rysunek, malarstwo, grafika, rzeźba, sztuki użytkowe, zdobnictwo i dekoratorstwo)
• zajęcia rekreacyjne, organizowanie różnych form rekreacji, takich jak: spacery, wieczorki taneczne, gry sportowe, gry i zabawy świetlicowe
• zajęcia artystyczne polegające na wszelkiego rodzaju umuzykalnianiu oraz na pracach ręcznych, np. śpiewanie znanych piosenek, uczenie się nowych, słuchanie muzyki, udział w koncertach
• gry i zabawy mające na celu poprawę sprawności fizycznej i psychicznej, rozwijanie orientacji, pomysłowości, uzupełnianie wiadomości oraz umiejętności podejmowania decyzji, wprowadzające poczucie sprawiedliwości, podporządkowania i poznawania zasad
• biblioterapia, czyli terapia poprzez literaturę; inaczej ukierunkowane czytelnictwo, dostarczające tematów do rozmów, nowego spojrzenia na własne problemy

Różnorodna terapia zajęciowa to propozycja dla mieszkańców, aby się nie nudzić, by wykorzystywać swoją chęć do nauki. Zajęcia terapeutyczne opierają się na umiejętnościach już posiadanych oraz na nauce nowych. Podczas zajęć uwzględnia się życzenia i przyzwyczajenia podopiecznych. Diagnoza zapewnia mieszkańcowi szansę wyrażenia siebie w dostępnej i indywidualnej formie, określonej jego wewnętrznymi i zewnętrznymi predyspozycjami, pozwala na wybór takiej formy twórczości, która odpowiada indywidualnym uzdolnieniom i możliwościom.

Terapia zajęciowa integruje mieszkańców, pozwala na nawiązanie bliższych kontaktów poprzez rozmowy i wspólne rozwiązywanie problemów. Świadomość swoich zdolności, przydatności i możliwości zrobienia czegoś pożytecznego wpływa pozytywnie na samoocenę ludzi starszych, podnosi wartość w oczach innych uczestników zajęć, wyzwala poczucie bycia potrzebnym.

W trakcie twórczej pracy pensjonariusz zapomina o samotności, bólach i chorobach, przekonuje się o własnych możliwościach. Stosowanie różnych form terapii zajęciowej usprawnia psychicznie i fizycznie, powoduje usamodzielnienie, pobudza zaradność, uczy współżycia w grupie, nawiązywania kontaktów z sąsiadami i z personelem. Ponadto utrzymuje lub budzi wiarę w sens życia i rozwija różne zainteresowania. Wymienić tu należy także wyrobienie w mieszkańcu poczucia społecznej użyteczności, adaptacji do nowych warunków życia, likwidację nudy i apatii, czasem agresji, odzwyczajanie od nałogów. W terapii zajęciowej niezbędny jest doping i przykład innych osób. Jeśli kilka osób weźmie się za jakąś pracę, wtedy łatwiej jest im pociągnąć za sobą innych. W przeciwnym wypadku na zajęcia przychodzi bardzo mało osób.

Osoba prowadząca ćwiczenia w ramach terapii zajęciowej to instruktor terapii zajęciowej. To on poprzez zajęcia usprawnia podopiecznych pod względem fizycznym, psychicznym i społecznym.

Poprzez stosowanie częstych pochwał, podnosi samoocenę, uczy pacjentów tolerancji na stres, niweluje postawy roszczeniowe oraz pomaga w znalezieniu "bratniej duszy". Odpowiednio dobrana terapia zajęciowa działa uspokajająco i kieruje uwagę na wykonywaną pracę - gdy zajęcia są prowadzone ciekawie, podopieczny zapomina, że ćwiczy i wykonuje pracę bez uczucia zmęczenia.

Reasumując: terapia zajęciowa w domu pomocy społecznej to zespół czynności o charakterze zajęć fizycznych i umysłowych, zapewniająca możliwość leczenia poprzez pracę, rozwijanie osobowości i poszerzanie zakresu posiadanych umiejętności.

ŻYCIE KULTURALNO-OŚWIATOWE

Nasz Dom zapewnia mieszkańcom bogatą ofertę zajęć i imprez kulturalno-oświatowych, dzięki którym mieszkańcy miło i konstruktywnie spędzają swój czas wolny. Program imprez kulturalno-oświatowych jest ustalany wspólnie z mieszkańcami, podczas spotkań z Samorządem Mieszkańców, uwzględniając ich potrzeby i zainteresowania, dostosowany jest do ich możliwości oraz oczekiwań.

Ważnym aspektem oferty kulturalnej Domu jest tworzenie i prowadzenie kroniki z ważnych wydarzeń, załączając fotografie i krótki komentarz.

Plan imprez k-o jest bardzo urozmaicony, mieszkańcy mają możliwość uczestniczenia w: wycieczkach wyjazdowych, przeglądach twórczości artystycznej, konkursach, ogniskach, dyskotekach, imprezach okolicznościowych organizowanych z okazji Dnia Babci, Dnia Dziadka, Dnia Kobiet, Dnia Zakochanych, Dnia Włoszczowy, Jasełkach, Mikołajkach, spotkaniach integracyjnych z młodzieżą szkolną oraz przedszkolakami. Organizowane są również wyjścia na koncerty i festiwale. Tego typu imprezy sprzyjają nawiązywaniu nowych znajomości i przyjaźni oraz wpływają na wrażliwość mieszkańca. Na imprezy zapraszamy często mieszkańców z zaprzyjaźnionych dps z Rudy Pilczyckiej oraz z Końskich.

Dorobek artystyczny naszych mieszkańców prezentowany jest corocznie na wystawach okolicznościowych tj. dożynki, wystawy.

Planując działania z zakresu k-o mamy zawsze na uwadze, aby kształtować w mieszkańcach zainteresowania, zamiłowania, wzmacniać kontakty ze środowiskiem lokalnym, utrwalać przy tym zasady współżycia społecznego, rozwijać umiejętności dokonywania wyborów, budzenia poczucia odpowiedzialności za własne decyzje. Wspomagamy czynny i bierny udział mieszkańca w tworzeniu i odbiorze doznań estetycznych.